نظام آموزش و پرورش بهطور بالقوه یکی از تعیینکنندهترین نهادها در تحقق مفاد سند چشمانداز توسعه کشور است، اما ایفای نقش مناسب در این زمینه مستلزم دارا بودن رهنمودهایی در توسعه نظام آموزش و پرورش کشور است. این نظام در راستای تحقق سند توسعه کشور مستلزم دارا بودن برداشت مشخص در خصوص انسان مطلوب برای نظام آموزشی میباشد. از آنجایی که آموزش و پرورش بهعنوان محور توسعه پایدار، وظیفة تربیت نیروی انسانی مطلوب و ماهر جهت کار در بازار پرخطر جهانی و تداوم آموزش آنها را بههمراه سایر نهادها بهعهده دارد، با تدوین یک سند ملی در مورد توسعه آموزشها میتواند نیروی انسانی کشور را برای ورود به عصر دانایی در چهار بعد فرهنگی، اقتصادی، اجتماعی و سیاسی آماده کند. مهمترین مسأله در این پژوهش عبارت است از: بررسی ویژگیهای انسان مطلوب نظام آموزش و پرورش جمهوری اسلامی ایران در افق بیست ساله (1404 – 1384). پژوهش حاضر در قالب چهار محور زیر و بهصورت مطالعه اسنادی انجام شده است - مطالعات تطبیقی (نظامهای آموزش و پرورش، سازمانها و نهادهای بینالمللی و انجمنهای علمی، تخصصی حوزه پژوهش در تربیت) - اسناد و مدارک رسمی توسعه کشور (کلیه وزارتخانهها و سازمانهای دولتی) 3) اسناد و مدارک قانونی (کلیه مصوبات مربوط به فرهنگ و آموزش و پرورش توسط مراجع قانونی کشور) - مطالعات آیندهپژوهی (کلیه منابع تدوین شده به زبان فارسی و انگلیسی در حوزه مورد بررسی). بهمنظور گردآوری دادههای این تحقیق از فیشهای ثبت دادهها استفاده شده است. منابع اطلاعاتی مورد استفاده اسناد اداری و دولتی، اسناد پژوهش کتابخانهای، منابع مرجع و سایتهای اینترنتی میباشد. روش پژوهش تحلیلی کیفی میباشد. بدین منظور تحلیلهای انجام شده در قالب جداول اطلاعاتی و تطبیقی آماده شدهاند. آنچه که از این مطالعات حاصل شد عبارت است از منشور یا اعلامیهای که شکل اولیه ویژگیهای انسان مطلوب را در قالب 10 طبقه اصلی، 60 مفهوم فرعی و ویژگی عرضه نموده است.